Glabbeekse Seppe heeft een beperking maar strijdt mee voor wereldtitel hockey: "Al in rolstoel sinds mijn vierde"

Powerchair Hockey is een teamsport voor spelers in een elektrische rolstoel. “Twee teams, met elk 5 spelers, proberen het vaakst te scoren met een kleine, witte gatenbal in een goal van amper 20 cm hoog.  Doordat niet alle spelers evenveel kracht hebben, proberen ze hun elektrische sportrolstoel zo strategisch mogelijk in te zetten om anderen te hinderen of om zelf een weg te vinden naar het doel. Spelers met voldoende kracht proberen met een floorball stick te scoren of de bal af te pakken. Anderen spelen hebben een T-stick, dat is er eentje die vastzit aan de rolstoel, en proberen de tegenstander te blokkeren. De doelman heeft er ook zo eentje. Vergis je niet, in deze sport gaat het er snel aan toe, we rijden tot 15 km per uur. Het mooie is dat beperkingen verdwijnen op het veld. Het is een gemengde sport, mannen en vrouwen van elke leeftijd mogen meedoen. Onze jongste speler is 8 jaar, de oudste is 44”, legt Seppe uit.

Lees verder onder de foto. 

Al van zijn vierde in rolstoel

Zelf zit hij al van zijn vier jaar in een rolstoel, hij werd geboren met een spierziekte. “Toen ik tien was werd mijn manuele rolstoel vervangen door een elektrische. Ik heb nooit echt kunnen stappen of lopen maar toch houdt mijn ziekte me niet tegen in mijn professionele leven, ik ben namelijk webdesigner bij Zimmo. Dat is perfect te doen want ik heb er alleen maar een computer voor nodig.”

Seppe is enig kind en zijn ouders hebben de ziekte niet. “Ze hebben me verteld dat het komt door een samensmelting van 2 chromosomen. Zelf heb ik nooit moeite gehad met mijn ziekte, ik ben hierdoor de persoon geworden die ik nu ben en ik ben dankbaar voor alle kansen die ik al kreeg en nog zal krijgen. Ik zie mezelf niet als iemand met een beperking, het is de maatschappij die hiervoor zorgt. Wanneer ik bijvoorbeeld op restaurant of café wil gaan, merk ik dat vele zaken ontoegankelijk zijn voor mij.”

Lees verder onder de foto. 

Eigen ploeg oprichten

Seppe speelt intussen al 16 jaar rolstoelhockey. “In Vlaams-Brabant is er jammer genoeg geen ploeg, ik moet hiervoor telkens naar Gent. Ik geef er zelf ook trainingen en mijn droom is om een team op te starten in Vlaams-Brabant. Omdat ik in een klein dorpje woon is het niet zo simpel om zelfstandig weg te gaan, het openbaar vervoer is er niet optimaal en daarom moet ik vaak met de auto weggebracht worden. Dat neemt niet weg dat ik best veel doe maar dat zou niet lukken zonder de meerdere begeleiders die ik heb en waar ik hen heel dankbaar voor ben. Een iemand brengt en haalt me bijvoorbeeld van mijn werkplek of de hockey, een andere brengt me naar het stadion van KRC Genk, ik ben fan en heb er een abonnement, en nog een andere helpt mij wanneer ik naar mijn vrienden in Gent wil gaan.”

Met de bus naar Zwitserland

Seppe trekt, samen met zijn teamgenoten waaronder de 21-jarige Daan Van Nerum uit Bekkevoort, met de bus naar het wereldkampioenschap in Sursee. “Op elk vliegtuig mogen maar een beperkt aantal rolstoelen aan boord, vandaar dat we met de bus gaan. Iedere speler heeft een sportrolstoel maar ook nog eens een gewone en elke speler heeft dan ook nog eens begeleider. De bus die ons vervoert is aangepast aan de situatie.”

Zijn ouders gaan ook naar Zwitserland om te supporteren voor hun zoon en het team. “Zij rijden met hun auto naar ginder, mijn begeleider gaat mee met mij met de bus.”

Lees verder onder de foto. 

“Ooit gaan we voor het goud”

Aan het wereldkampioenschap nemen 10 landen deel, met name Nederland, Denemarken, Duitsland, Spanje, Italië, Finland, Australië, Canada,  gastland Zwitserland en natuurlijk België. Het Belgische team zit in een poule met Italië, Nederland, Zwitserland en Canada. “Daarna zijn er kruisfinales en dan de finale ranking. We spelen een zestal wedstrijden. In ons team zitten veel spelers die nog nooit aan dergelijk kampioenschap deelnamen. Ik blijf realistisch en zal blij zijn als we de zesde plaats halen. Anderzijds ben ik ervan overtuigd dat we nog veel groeipotentieel hebben. Blijven oefenen en, wie weet, behalen we dan ooit goud”, lacht de hockeyspeler.

Hoe hij zijn toekomst ziet, willen we nog weten. “Ik kijk daar niet echt naar, verschillende kameraden zijn al overleden en bij anderen werd hun ziekte erger. Het enige wat ik wil, is een stabiel leven opbouwen. Ik bekijk het dag per dag”, besluit Seppe.

Over Daan en zijn strijd om de nodige centen binnen te halen om deel te kunnen nemen, lees je hier meer over.   

Tekst: Laurien Holsbeeks/Dirk Desmet