Van burgemeester naar kotmadam
In nood kent men zijn vrienden. Nu de Vlaams-Brabantse universiteitsstad kampt met een nijpend tekort aan studentenkoten, reikt Tiens burgemeester Katrien Partyka, zelf een alumnus van de Leuvense Alma Mater, haar vroegere hogeschool een helpende hand.
En toegegeven, er zit logica achter het idee. De suikerstad telt enkele mooie vastgoedopportuniteiten op wandelafstand van het station. Die kunnen in hun geheel of gedeeltelijk met studentenkoten worden volgebouwd. Een treinrit van Tienen naar Leuven duurt amper een tiental minuten en met het uitstekend openbaar vervoer in de hoofdstad van de provincie bereik je snel jouw cursuslokaal. De achterliggende gedachte van ons Katrien is allicht dat ze hiermee de NMBS er sneller kan toe overhalen iets te doen aan de lamentabele toestand van de Tiense statie. “Ze kunnen de toekomstige elite van Vlaanderen toch niet langs zo’n krot de trein laten opstappen!”
Tienen als studentenstad zou ongetwijfeld leven in de brouwerij brengen en een stimulans betekenen voor het uitgangsleven dat nu, laten wij het toegeven, een beetje op apegapen ligt. Er is wellicht meer aan de hand. Uit een vertrouwelijk gesprek met intimi van de burgemeester -eigenlijk was het niet voor de pers bestemd, maar zo’n primeur kan je je lezers niet onthouden -zou ze zich toch een beetje ongerust maken over de verkiezingen van 2024. Haar voorzitter mag zich momenteel weren als een duivel in een wijwatervat -het minste wat je van een CD&V'er kan verwachten - mogelijk behoort ze tot de partij die wel eens in de klappen zou kunnen delen, hoewel zoiets echt niet te voorspellen valt. Hoe dan ook, een politieke loopbaan is niet voor eeuwig. Stel, in het ergste geval - en voor alle duidelijkheid wensen wij het haar zeker niet toe - dat zij haar twee politieke topfuncties moet prijsgeven en alleen de schamele titel van gemeenteraadslid zou overhouden, dan moet er daarna ook nog brood op de plank komen. De tijd van verdoken premies, toelagen en dergelijke lijken stilaan tot het verleden te behoren en gezien wij met zijn allen langer moeten werken, is de pensioengerechtigde leeftijd voor haar nog lang niet in zicht.
“Ze draait welhaast al bijna een kwarteeuw mee in de hoogste regionen van de politiek en dat kruipt op de duur wel in de kleren”, aldus een van haar vrienden, “en zonder het hardop te zeggen lijkt een baantje als kotmadam voor haar wel geknipt. Ze kan heel goed overweg met jonge mensen en die kijken ook naar haar op. Het plaatje klopt helemaal. Van horen zeggen heeft zij haar voorganger op het stadhuis, waar ze goed mee kon opschieten, gepolst om af en toe bij te springen als klusjesman. ‘Ik zie haar al roepen: Marcèèèl, er lekt een kraan in kamer 24!’”
Rik Poulman