Twee harten
"Ik lees hier in de gazetten dat de stad een nieuw masterplan aankondigt voor het stadshart van Tienen. Dat gaat toch, veronderstel ik, over de verdere uitvoering van het Arenaproject dat het toenmalige stadsbestuur in 2004 met heel veel poeha bekendmaakte en waarin vermeld werd dat ‘de private partner instond voor de verdere ontwikkeling van de appartementen en commerciële ruimtes, een ondergrondse private parkeergarage met ca 385 parkeerplaatsen en een bioscoopcomplex’. Hij diende toch zowel voor de commerciële ruimtes als voor de ondergrondse parking en de bioscoop een exploitant te zoeken. Allee begot. ’t Stond toch zo op de brochure: 'Arena, het nieuwe kloppende hart van Tienen'. Da’s toch de kazernesite. ‘k Herinner mij nog de slogan op die infobrochure: 'Wat Manhattan is voor New York, is Arena voor Tienen'. Gaan ze dat na zo veel jaren dan eindelijk toch afwerken. ’t Wordt hoog tijd.”
De monden vallen open aan de lange tafel van het Theatercafé. Verbaasde blikken kijken mekaar aan. “Maar allee, Arthur, woont gij op een andere planeet? Iedereen in Tienen weet toch dat de stad zich serieus heeft laten rollen door die toenmalige privépartner die niet in staat bleek zijn beloftes na te komen en de stad met een fikse rekening achterliet! Wat ze nu bedoelen als stadshart, dat is de omgeving van de eigen gebouwen op en rond de Grote Markt. Gebruik je fantasie een beetje, beeld je in dat er een transplantatiechirurg aan de slag ging en het hart van de stad wat heeft opgeschoven zodat ze zich op het stadhuis niet langer moeten schamen voor wat ze zich jaren geleden door hun vingers lieten glippen.”
De brave Arthur kijkt wat beduusd en laat zich uitleggen wat staat te gebeuren. Niet alles is helemaal te vatten. Het is vooralsnog een moeilijk dossier. Insiders wisten te achterhalen dat de stad een studiebureau uit Parijs inhuurde om de hele strategie uit te kienen. Wie de communicatie van de stad over dit nieuwe concept goed probeert te lezen en te herlezen -het blijft allemaal nogal vaag, het zijn nog maar intenties horen wij in de wandelgangen van het stadhuis -kan moeilijk anders dan zijn adem inhouden. Doemt daar niet opnieuw het spookbeeld van een nieuwe privépartner op? Dekt de stad zich deze keer helemaal in tegen te maken afspraken? In hoeverre is het geruststellend dat de persoon die in 2004 burgemeester was nu schepen is in deze stad, en dat een schepen uit diezelfde periode nu burgermoeder geworden is? We hoorden het deze week nog op tv dat spreekwoorden uit de mode zijn, maar dat van die ezel die zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, houden wij ons nog steeds voor de geest.
Rik Poulman