Over de productie van suiker
Geen mens die erin slaagde om een touw vast te knopen aan de kleurige lijnenconstructies die de voorbije week plotseling in het straatbeeld rond de schoolomgevingen verschenen. Verwarring alom. Over de betekenis van dat lijnenspel deden algauw de spectaculairste veronderstellingen de ronde. Facebook ontplofte ei zo na. De wegcode erop nalezen bracht geen soelaas; kleurlijnen komen er immers niet in voor.
Scholen brachten goedbedoeld duiding, maar die bleek niet te kloppen. Druppelsgewijs nam de goegemeente er kennis van dat het bonte patroon alleen tot doel heeft automobilisten ervoor te waarschuwen dat ze een onderwijsinstelling naderen en bijgevolg beter hun gaspedaal wat minder diep indrukken. Daarbij bleef het enige tijd onzeker waarom houten banken een paar dagen hinderend op de voetpaden werden gedeponeerd. Uiteindelijk verschoven ze, al dan niet tijdelijk, naar onbruikbaar gemaakte parkeerplaatsen.
Aan de vooravond van de heropening van de scholen kon burgemeester Katrien Partyka de commotie bij een aarzelend toestromende troep buurtbewoners grotendeels wegnemen en hen verder behoeden voor oplopende hypertensie. “Ik kan u geruststellen, het betekent niets”, aldus Katrien. “U moet het zich niet aantrekken. Het is gewoon om aan te geven dat hier kinderen rondlopen! En het is ook een voorlopige inrichting om na te gaan of het werkt zoals wij verwachten.”
Misschien waren de Tienenaars heel wat emoties bespaard gebleven indien hierover bij voorbaat duidelijk was gecommuniceerd, maar dat is nu eenmaal niet de sterkste troef van deze stad. Dat ligt voorzeker niet aan de dienst zelf. Vergelijk het een beetje met de productie van suiker. Iedereen heeft al wel gezien dat Tiense suiker een nieuwe diffusietoren heeft. Kort geschetst komt het hierop neer: aan de ene kant stop je er (versneden) suikerbieten in, aan de andere kant kokend water. De suiker lost op in het hete water en wat rest is geconcentreerd suikerwater dat na verdamping ruwe suiker oplevert. Beetje simplistisch voorgesteld. Als niemand bieten in de toren stopt, komt er geen suiker uit. Op ongeveer dezelfde manier werkt ook een communicatiedienst. Wanneer beleidsmensen niet, of niet tijdig, hun communicatiedienst duidelijk en correct bevoorraden met informatie, moet die werkloos toezien en blijft de burger op zijn honger zitten, met de nodige ongewenste gevolgen voor het beleid.
Wachtend op hun kroost, maken ouders dankbaar gebruik van tafels en zitbanken. Struiken, in een soort metselaarskuipen gestopt, geven het concept een groen tintje. Het blijft immers een proefproject. De strepen worden nog verder ingekleurd en hiermee treedt Tienen toe tot de gilde van street art steden, verneemt onze redactie. Naar verluidt toont een veilinghuis interesse om het straatbeeld digitaal te verkopen. Bevestigen kunnen wij dit nog niet.
Rik Poulman
