Niet tevreden, geld terug

Column

Dat journalisten een gevaarlijk beroep hebben, is algemeen bekend. Wereldwijd verliezen, door hun nooit aflatende inzet, ieder jaar tientallen van hen het leven of hun integriteit. In eigen land loopt het doorgaans niet zo’n vaart, maar helemaal risicovrij is het vak niet.

Zelfs niet voor een regio-journalist. Door de band genomen is zoiets een gevolg van de drang om snel nieuws te vergaren of toch maar mooie plaatjes te schieten. Het kan banaler. Zo viel de auteur van deze rubriek pardoes van zijn bureaustoel door het danig verschieten toen hij het voorgestelde bereikbaarheidsplan van deze stad ter inzage kreeg. Gevolg, een kanjer van een blauwe plek en drie dagen stijfjes rondlopen. Het flitste meteen door zijn hoofd dat het toch niet waar kon zijn dat het stadsbestuur de Tienenaars met zo’n gedrocht zou willen opzadelen.

De bedenkers van een dergelijke studie staan helaas voor een haast onmogelijke opgave. Daar is een plausibele reden voor waar niemand rekening mee houdt. Even terug naar de tijd toen Napoleon Bonaparte in Waterloo een smadelijke nederlaag leed. In die tijd telde Tienen een goeie 7.000 inwoners binnen de vesten. Sindsdien is dat aantal zowat verdrievoudigd, maar het stratenplan van de stad is nagenoeg ongewijzigd gebleven. Het duurde bijna een eeuw nadat de keizer zijn intrek had genomen in een huisje op een piepklein eiland in de Atlantische Oceaan vooraleer de eerste auto’s door de stad reden. Misschien hadden beleidsmakers van deze stad daar even bij kunnen stilstaan vooraleer een opdracht uit te schrijven. Als ze dan volharden in de boosheid, moeten ze er niet van verschieten dat een van onze nieuwe inwoners en vermaard expert in internationale politiek in een Franse colère schiet en in zijn pen kruipt om de heren en dames van het college in een bekend opinieblad flink de mantel uit te vegen.

“Ik had nooit echt goed begrepen dat het vertrouwen in de politiek en de tevredenheid over de democratie laag blijven”, schreef hij, “tot vorige week, toen mijn eigen stadje in het geweer kwam tegen nieuwe verkeersplannen. Wat me vooral opviel in de hele discussie, was dat dezelfde kwaal die de nationale politiek verteert, nu ook lokaal toeslaat: een vervreemding tussen burger en beleidsmaker… Lokale bestuurders moeten opnieuw zelf de boer op: om te observeren, te praten en vooral te luisteren. Het heeft weinig zin om tienduizenden euro’s in studies en participatieprojecten te stoppen als er geen goede verstandhouding is tussen burgers en verantwoordelijken. Als de politieke vervreemding zich ook doorzet op het lokale niveau, staat onze democratie er slecht voor.”

Een “niet tevreden, geld terug”-clausule zou bij iedere studieopdracht wellicht niet overbodig zijn.

Rik Poulman