100-jarige Louis Claes: “Veel geluk gehad tijdens de oorlog dat Duitsers mij niet vonden”
Het was feest in het woonzorgcentrum Dommelhof op 9 maart, waar Louis Claes in het gezelschap van zijn familie zijn honderdste verjaardag vierde. Ook vier gewezen of nog actieve burgemeesters kwamen hem feliciteren. Drie dagen later heeft hij nog niet de tijd gehad om alle geschenken uit te pakken. “’t Was wel een vermoeiende dag”, vertelt hij over zijn verjaardag.
Louis stamt uit een landbouwersgezin in Nieuwrode. “Mijn oudste broer heeft de hoeve van mijn ouders overgenomen”, vertelt hij daarover. “Zelf werkte ik niet zo graag in de aarde. Ik trok daarom op mijn 15de naar Aarschot waar priester Leirs een vakschool had opgericht en waar je onder meer de stiel van kleermaker of schoenmaker kon leren.”
Het leven van de jonge Louis veranderde danig toen in mei 1940 de oorlog uitbrak. “Een van mijn vrienden was de zoon van de gemeentesecretaris. Via hem kwam ik op mijn 18de in contact met een weerstandsgroep. Met enkele vrienden zijn wij vaak op pad geweest om pamfletten uit te delen tegen de bezetter. Gewoonlijk kozen wij op zondag een plek uit om na de zondagsmis onze folders uit te delen. Als ge daar achteraf op terugdenkt was dat eigenlijk roekeloos gedrag, want de Duitsers lachten daar niet mee. Mijn ouders hebben er mij dikwijls voor gewaarschuwd.”
Louis: “Op een dag heb ik enorm veel geluk gehad hier in Sint-Joris Winge. De kerkdienst was net voorbij toen ik in de verte vier voertuigen zag naderen. Te laat merkte ik op dat het Duitse jeeps vol soldaten waren. Weglopen kon niet meer. Ik heb dan maar gedaan alsof ik het verkeer regelde en blijkbaar dachten ze ook dat ik daarmee bezig was. Mirakels bestaan blijkbaar toch.” Louis geraakte zonder kleerscheuren uit de oorlog. Met gewapende acties is hij nooit betrokken geweest. Achteraf werd hij wel erkend als gewapende weerstander. Een akte waar hij nog steeds trots op is.
Na de oorlog leerde hij zijn vrouw kennen en in 1947 zijn ze gehuwd. Het gezin breidde uit met zes kinderen, twee zonen en vier dochters die op hun beurt voor gezinsuitbreiding zorgden. “’k Heb ondertussen 9 kleinkinderen en 8 achterkleinkinderen”, glimlacht Louis. Hij is er trots op dat zij het allemaal goed doen in het leven.
“Ik ben 12 jaar zelfstandig kleermaker geweest”, gaat Louis verder met zijn levensverhaal, “maar dat was een onhoudbare toestand. Ge verdient wel redelijk uw kost, maar in die tijd was er van sociale bescherming voor zelfstandigen weinig sprake. Werd je ziek of kreeg je een ongeval, dan was er geen inkomen. Daarom bij in gaan werken bij een groot confectiebedrijf Van Gils in Aarschot, waar ik mij goed verstond met de baas. Ik ben er ook een tijd afgevaardigde geweest voor het ACV”.
Hard werken heeft bij Louis altijd hoog in het vaandel gestaan, maar daar mocht ook iets tegenover staan. Al vrij snel kwam er in het jonge gezin een auto die frequent voor uitstappen en reizen werd gebruikt, zowel in eigen land als de ons omringende landen. En het mocht ook avontuurlijk zijn.
Louis Claes: “Samen met mijn vrouw en twee van de kinderen waren wij op uitstap in de Ardennen en tijdens een wandeling verloren gelopen. We werden door het donder overvallen en hebben de nacht in open lucht moeten doorbrengen. De rest van de familie zat thuis ongerust en overwoog om ons te laten opzoeken. De volgende morgen hebben wij onze auto teruggevonden.”
Hij is tot 60 jaar blijven werken en kon toen tegen gunstige voorwaarden op pensioen. Daar heeft hij geen moment over getwijfeld en vermits te kinderen allemaal de deur uit waren, kon hij vaak samen met zijn vrouw reisjes en uitstappen ondernemen.
Duivenmelker
Een grote passie is zijn leven was het spelen met de duiven. “Daar ben ik mee opgegroeid. Mij vader was duivenmelker. Zelf was ik nog maar 13 jaar oud toen ik al een grote duivenliefhebber was en zelfstandig met de duiven speelde”, vertelt hij trots. “In die tijd was dat bij velen in die Hagelandse gemeenten een echte liefhebberij. In Nieuwrode alleen hadden wij 120 aangesloten leden. Ik heb twintig jaar in het bestuur van de duivenvond gezeten. Intussen schiet er van die sport voor de gewone man niet veel meer over. Te professioneel geworden.”
Woonzorgcentrum
Louis vrouw belandde vier jaar voor hemzelf in een woonzorgcentrum. Tijdens een van zijn bezoeken aan haar, maakte hij buiten op straat een val waarbij hij een bekkenbreuk opliep en hij na een tijd zelf in het woonzorgcentrum opgenomen werd. Iets meer dan twee jaar geleden is zijn vrouw overleden. Zelf overschreed hij nu de kaap van de honderd. Al bij al gaat het redelijk met hem. “De benen willen niet meer mee”, vertelt hij, “maar in mijn hoofd is alles nog oké.”
Onze redactieploeg wenst alvast nog enkele gelukkige jaren toe. We kijken alvast uit naar een volgende ontmoeting, want Louis heeft nog veel te vertellen. Daar zijn ze in het woonzorgcentrum niet verbaasd over.
