Tiense Mai stapte Dodentocht al acht keer uit, deze keer lukte het niet

Zich echt voorbereiden voor de Dodentoch deed Mai niet maar dat vindt ze ook niet echt nodig. “Ik ben medebeheerder van de Facebookgroep Dodentocht en daar zie je hoe mensen een heel trainingsschema maken en zelfs speciale diëten volgen, maar dan denk ik het is toch maar een beetje wandelen. Mentaal bereid ik mij wel voor hoor en enkele jaren geleden investeerde ik ook zwaar in goed schoeisel want dat is belangrijk.”

Ervaring te over

Naast de Dodentocht acht keer te hebben uitgestapt, deed ze ook drie keer mee aan de Slag om Landen en De Nacht van Vlaanderen, dat zijn allemaal tochten van 100 km. of meer.  “Die eerste twee keer dat ik de Dodentocht deed, heb ik me serieus laten vangen. In 2008 nam ik voor de eerste keer deel en ik viel uit op 32 kilometer omdat ik te laat was bij de controlepost. Dat kwam voornamelijk omdat ik, naast het feit dat ik een trage wandelaar ben, ik ook overal blijf staan praten. In 2009 ben ik in diezelfde val getrapt en eveneens na 32 kilometer er uitgezet. Daarna heb ik gewacht tot 2012, die editie bracht ik tot een goed einde. In 2013 daarentegen ben ik aan een te hoog tempo begonnen, ik werd meegezogen door de snelle stappers en moest na 50 km. stoppen. “

Uiteindelijk besloot Mai te gaan stappen voor een goed doel. “Ik heb zo al gestapt voor Hart voor ALS, Stappen tegen pesten en ook de Help Brandwonden kids, waar mijn broer bezieler van is. Dit jaar stapte ik voor MS. Dankzij een theatervoorstelling en eindwerk, waar ik zelf aan mee heb geholpen, moest ik mij verdiepen in de ziekte. Dat opende mijn ogen, MS is een heel stiekeme ziekte waar heel veel vooroordelen over zijn.”

Bezemwagen had ons niet gezien en haalde bewegwijzering weg

Dit jaar lukte het haar dus niet om de finish van de Dodentocht te halen binnen de voorziene tijdsduur. “Misschien was dit wel het laatste duwtje in mijn rug om te beseffen dat, na 8 medailles, het moment aangebroken is om het hoofdstuk af te sluiten. Bij de bevoorrading was er niet genoeg soep voor alle deelnemers, waardoor ik na 2 uur in de regen, het echt koud had. Het is wel jammer want de prijs gaat wel elk jaar de hoogte in, maar de bevoorrading wordt wel minder. We gingen dan met ons drie onze boterhammetjes verorberen in een bushokje. Daardoor zagen we de bezemwagen niet die voorbij reed om de bewegwijzering weg te halen. Die had ons trouwens ook niet gezien want het zicht werd geblokkeerd door een pendelbus. Bij een kruispunt gokte ik dan fout en zat ik 3 kilometer naast de route. Aangezien je alle tussenstops moet passeren en we dat dus niet deden, was het voorbij. Jammer maar ik ben blij dat we toch 185 euro kunnen schenken aan MS.”

Tekst: Laurien Holsbeeks