Doek valt over café De Baron: "Investering was te groot"
De Baron in Tienen is een begrip, dagelijks komen heel wat mensen hier langs voor een babbel met de cafébaas en wat gezelligheid, zo ook Ward Ottenburg, Jean-Pierre Holsbeeks, en Guy Smets. “We kwamen hier sowieso standaard elke dinsdag samen, maar ook vaak op andere dagen. Het is eigenlijk triestig, want dit is een heel fijn café. Ik herinner me nog dat ik hier een vaste plaats had om mijn postzegeltjes te komen plakken. Dan ging ik hierover bij de Post mijn zegels halen en zat ik daar in mijn hoek om alle enveloppen van mijn bedrijf te beplakken.We kennen Jean Claude natuurlijk goed, en het is heel spijtig dat hij dichtgaat. Maar we begrijpen het anderzijds ook. Toch is er hier een heel gezellige sfeer, het is een typisch bruin café en dat is tof. Op den duur ken je iedereen ook dat maakt het nog gezelliger.”
Dieren meer dan welkom
Ook zijn kompaan Guy Smets sloot lang geleden de Baron in zijn hart. “Het is een speciaal interieur, ik vind het persoonlijk echt gezellig. Ik herinner mij nog in de tijd dat er op de discobar gespeeld werd door ‘Decutter’, alias Willy Derden, dat was echt een geweldige sfeer. Ook de jaarlijkse mosselsoupees ten voordele van de zwarte Duivels waren elk jaar heerlijk en goed georganiseerd. Het waren fantastische tijden.”
Jean-Pierre Holsbeeks had dan weer een andere uitvlucht om regelmatig naar De Baron te gaan. “Ik kom hier al 20 jaar, op een dag wandelde ik met mijn hond Luna langs de kroeg en we werden binnen geroepen, Luna werd overstelpd met koekjes en iedereen wilde ze aaien. Elke keer dat ik er nadien langsliep wilde naar binnen, wie kan een hond nu iets weigeren. Ze ging dan voor de deur zitten en weigerde door te lopen, zij kreeg haar koekjes en ik mijn pintje (lacht).”
Uitbater Jean-Claude beaamt: “Dieren zijn mijn beste vrienden, wie kan hen nu iets weigeren, ze zijn hier allemaal welkom.”
Lees verder onder de foto.
Zullen het missen
Even verder zitten nog meer getrouwe klanten, ze komen er al meer dan tien jaar, die de zaak zullen missen. “We zitten hier elke dinsdag op ons gemak en nu moeten we een ander café zoeken. Er is hier altijd ambiance, en net als in een typisch bruin café kent iedereen elkaar, dat maakt het zo fijn. Elke dinsdag, het is dan markt in de stad, is het hier de zoete inval. Dat er intussen bijna geen parking meer is in de buurt moet je erbij nemen maar als het ergens goed is doe je toch moeite he. Wij kwamen hier heel graag en wensen Jean-Claude veel succes in de toekomst”, reageren Willem Mertens en Valèrere Arnouts.
Ook uitbater Jean-Claude neemt afscheid van zijn zaak met gemengde gevoelens. “Natuurlijk heb ik spijt, ik heb dit café al 25 jaar, maar het kan niet anders. De kosten voor de verbouwingen zijn gewoon te hoog en dat er hier amper parkeermogelijkheden zijn is eveneens een doorn in het oog. Wat ik super vind is dat er hier nooit grote ruzies of ernstige problemen zijn geweest met klanten. Ons publiek is ook wel iets ouder maar ook dat zijn fijne mensen he. 25 jaar geleden was het allemaal veel gemakkelijker, er was geen rookverbod en we mochten meer. Toen deed ik gemakkelijk 3 flessen whisky open per week, nu nog 1 elke maand. De mensen hebben teveel schrik van de alcoholcontroles.”
Lees verder onder de foto.
Het laatste rondje
Dat er nooit problemen waren, klopt niet helemaal, tenminste niet volgens vrijwilliger Patrick Dewil (63). "We moesten destijds, tijdens Suikerrock, wel eens een dronken Fransman buitenzetten. Die was zo stoned en dronken dat hij agressief werd. Toen hij wilde betalen, bleek dat hij geen geld had, dus ging hij naar het postkantoor om geld af te halen. Hij kwam terug en zei dat het niet lukte, hij probeerde het dan ook met een visitekaartje (lacht).Uiteindelijk is de politie hem komen halen om een nachtje te ontnuchteren in de cel. De volgende dag kwam hij zijn rekening betalen, dat is weer dan mooi.”
En dan is het over en uit en wordt het laatste rondje geschonken, even later sluit Jean-Claude een laatste keer zijn zaak. "Ik ga toch wel in een zwart gat vallen, dit is mijn werk en tegelijk mijn hobby. Het begint allemaal te zwaar te wegen maar het blijft jammer. Ik wil toch nog iets doen hoor, ik ben aan het kijken wat mogelijk is, ze zijn van mij nog niet af."