Terugblik met Jan Boonen, gouden medaillewinnaar Paralympics 1992
Wat doet dat men een mens om zo’n medaille te veroveren?
“De olympische titel, dat is niet te overtreffen. Dat zal iedere winnaar van een gouden medaille bevestigen. Ik ben een dertigtal keren Belgisch kampioen geweest, heb brons behaald op de wereldkampioenschappen in Korea, gouden en zilveren medailles gewonnen op Europese kampioenschappen, maar die olympische titel, dat is echt wel het summum. Misschien ook omdat die competitie maar één keer om de vier jaar wordt ingericht en je werkelijk tegenover de allerbesten van de wereld staat. In Barcelona schoot ik mij naar goud met het sportpistool en brons met vrij pistool. Ik heb al mijn medailles gehouden en van sommige weet ik niet precies waar ze liggen, maar die gouden, die heeft wel een bijzonder plekje in huis.”
Sommigen doen een beetje meewarig over pistoolschieten als sport. Wat antwoordt je daarop?
“Je moet dat niet onderschatten. Pistoolschieten vraagt een uiterste concentratie. Als die even weg is, is ook je titel weg. Vandaar dat ik mij altijd fysisch ben blijven verzorgen. Na Barcelona heb ik nog drie keer kunnen kwalificeren voor de spelen van Athene in 2004, voor Atlanta in 2000 en voor Sydney in 1996. Iedere keer zat ik in de finale, maar een medaille op die spelen was er niet meer bij. Daarna was het vat, zeg maar, een beetje leeg. In 2012 ben ik naar Londen geweest, deze keer als toeschouwer. Dan zie je eens de spelen langs de andere kant. Alles piekfijn georganiseerd.
Lees verder onder de foto
Felicitaties van toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Louis Tobback en van schepen (later burgemeester) Marcel Logist.
Heeft die olympische titel jouw leven veranderd?
“Het is natuurlijk iets dat je altijd bijblijft. Dat pakken ze je niet meer af, maar of dat mijn leven heeft veranderd, niet echt. Ik ben altijd Jan gebleven zoals ze die hier in Oplinter al langer kenden, nooit een dikke nek gekregen. Samen met mijn partner heb ik mijn leven terug goed kunnen opbouwen, kan ik leven als een doorsnee persoon, zij het met de beperking van een rolstoel. Met deze sport jarenlang te beoefenen heb ik ook veel voor mijzelf geleerd. Als het ergens op een competitie al eens niet lukt, was er altijd de trainer met zijn wijze raad: ‘ge moogt nu kwaad zijn, maar vergeet dat morgen en kijk uit naar de volgende competitie.
Herinner je je nog de ontvangst hier in Oplinter toen je thuiskwam met die olympische titel?
“Ik had wel wat volk verwacht, maar het was een overrompeling. Achteraf heb ik vernomen dat mensen hier uren hebben staan wachten. Het was een heel emotioneel moment toen we hier toekwamen, ook voor mezelf. Dat had ik niet verwacht.”
Ben je nog steeds actief in de schietsport?
“Soms begint het wel te kriebelen, maar aan competitie denk is niet meer. Dat is te zwaar. Ik ga nu doorgaans één keer in de week samen met een vriend in Leopoldsburg schieten met een sniper-geweer in een privéclub. Tijdens de periode van corona wanneer nog maar heel weinig mocht, heb ik het mentaal wel moeilijk gehad, maar ook dat kunnen we afsluiten. We zijn pas terug van vakantie en dat heeft echt deugd gedaan.”