"Rolstoelhockey moet in ons land meer financiële hulp krijgen", dat zeggen Seppe en Daan die deelnamen aan WK
De Belgische Hokckeyploeg voor mensen met een beperking behaalde de achtste plaats op het WK Powerchair Hockey in Zwitserland. Seppe Hemerijckx uit Glabbeek en Daan Van Nerum uit Bekkevoort waren twee van de deelnemende spelers en kijken tevreden terug op hun avontuur, ook al eindigden ze achtste op tien deelnemende landen. “We hebben ons geamuseerd en het is ook nog een jonge ploeg. Ik ben toch blij en vooral ook heel fier. Het is jammer dat ze weinig financiële steun krijgen van de overheid, dat is bijvoorbeeld in Nederland wel anders. ”, zegt Daans mama Annemie.
Ook Seppe is blij met de uitslag. “Het spande er nog even om want we konden zevende of achtste eindigen in onze match tegen Spanje. Uiteindelijk werd het dus een achtste plaats. Aan het einde werden de spelers wat moe en ging het wat stroever. De lange busrit van acht à negen uur was ook best slopend. Sommige deelnemers moesten al om 4 uur ’s ochtends opstaan om de bus niet te missen. Eens aangekomen in Zwitserland moesten we al snel bepaalde proeven afleggen, zo werd er bepaald in welke categorie je terecht kwam. Ook alle indrukken vergden veel van je vermogen maar we moeten eerlijk zijn, de tegenstander was veel sterker. Toch ben ik al heel tevreden over het feit dat we doorheen het kampioenschap ons niveau konden optillen. Ook mijn ouders, die mee waren, vonden het echt een verbetering tegenover de eerste matchen.”
Lees verder onder de foto.
Veel ouders gingen mee supporteren
De ploeg bestaat uit 25 mensen, waaronder 10 spelers, tien begeleiders, een coach, teammanager, begeleider van de coach, kinesist en buschauffeur.
“We spelen met een basis-team van vijf spelers waarbij er vier spelers op het veld staan en een doelman de goal bewaakt. Ook hebben we een wissel voorzien voor elke speler. De leeftijden van onze spelers variëren van 16 tot 32 jaar”, legt Seppe uit.
In het kielzog van het team reisden ook veel ouders naar Zwitserland om er te supporteren voor hun kinderen. “Sommige spelers hadden één van hun ouders mee op de bus, anderen, zoals ik, een personal assistant. Mijn ouders reisden zelf naar Zwitserland en combineerden er vakantie met het supporteren voor ons team. Van Zwitserland hebben we als team niet veel gezien, het ging van het hotel naar de sporthal en van sporthal naar sporthal. Eens het kampioenschap beëindigd, ging het terug richting België”, vertelt Seppe.
Lees verder onder de foto.
Meer steun voor de sport in andere landen
Ook Daans ouders reisden mee af . “Mijn man kwam met de wagen, ik reisde mee met Daan op de bus. Nadien hebben we er nog enkele dagen vakantie aan vastgemaakt zodat we toch ook iets van de regio konden bezoeken. Wat me opvalt is dat andere teams meer mogelijkheden hebben omdat ze bijvoorbeeld subsidies krijgen, dat is bij ons niet het geval. Daan speelt ook mee in de Nederlandse competitie en daar leeft het veel meer dan in België. Recent kon zijn ploeg er het kampioenschap winnen waardoor ze volgend seizoen in eerste klasse spelen.”
Ook Seppe bevestigt dat het niet evident is om het nodige geld te vinden in ons land. “Van G-Sport krijgen we om de vier jaar een subsidie, maar dat is zeker niet genoeg om alle tornooien te sponsoren, zeker als je weet dat we vier grote tornooien spelen op die vier jaar tijd. Tel daar ons vervoer, het tornooigeld en alle verzorging bij en je weet dat het geld kost. Momenteel is het dan ook vooral zaak om terug geld in te zamelen voor toekomstige campagnes. We willen het team zoveel mogelijk laten trainen en ervaring opdoen door deel te nemen aan kleinere tornooien. In 2024 gaat het Europees kampioenschap door, waar precies is nog niet bekend maar we denken dat het weleens Denemarken zou kunnen worden. In 2026 is er dan opnieuw het WK. Al die verplaatsingen kosten geld en die moeten we zelf betalen. Anderzijds vertelde ik eerder dat ik graag een team zou opstarten in Vlaams-Brabant, zoiets bestaat voorlopig niet, en er kwamen al een aantal mensen aankloppen die er interesse in hadden, dat doet heel veel deugd.”
Lees verder onder de foto.
Eén groot avontuur
Dat het een avontuur was voor de spelers is duidelijk. “Voor mensen met een beperking is de wereld heel klein en beperkt tot wat we zelf kunnen. Powerchair hockey is een sport, die mensen bijeen brengt, werelden opent en mogelijkheden toont, dat is geweldig voor ons. Het is een heel kleine community, maar we hangen heel hard aan mekaar” gaat Seppe verder.
De mama van Daan kijkt alvast uit naar de volgende wedstrijden waarin haar zoon meespeelt. “Zo gaan we naar Italië waar het team een kwalificatiematch speelt voor het WK. Ik weet zeker dat ze alleen maar kunnen groeien en het volgende keer nog beter zullen doen. Voor Daan was het zijn eerste WK en het maakte best indruk op hem. We zijn ook telkens op tijd naar bed gegaan want soms was het zeer vroeg opstaan. Hoe dan ook deed het deugd om hem, en trouwens ook alle anderen, te zien stralen.”, besluit ze.
