Sarah fotografeert sterrenkindjes: "De dood hoeft niet koud en kil te zijn, het kan ook hartwarmend zijn"
Zondag 10 december was het Wereldlichtjesdag waarop we even stilstonden bij alle kindjes die veel te vlug van ons heen gingen. Naar aanleiding hiervan brengen we u graag nog even opnieuw het gesprek dat we hadden met Sarah Stiers (48) uit Tienen, zij weet als geen ander wat die mama’s en papa’s doormaken want zij specialiseerde zich in het fotograferen van sterrenkindjes, net na hun overlijden. “Sommige ouders vinden daar troost in en gaan zelfs nog wandelen met hun stilgeboren kind in de koets die daar al die tijd al klaar stond. Ik vind dat niet zo raar want als het hen troost kan bieden is dat een goede zaak. Ik zoek in elk geval geen sensatie maar wil ouders troost bieden.” Alvast heel veel sterkte voor al die ouders.
Sarah was eerst verpleegster maar toen haar man een fototoestel kocht en ze er ook mee ging prullen was ze al snel verkocht. “Toen mijn schoonvader stierf zag ik zijn pantoffels liggen en zijn puffer, ik wilde dat moment vastleggen en wist niet goed hoe ik dat moest doen. Ik ben dan een opleiding gaan volgen en uiteindelijk diende ik een pitch in bij VOKA als afscheidsfotograaf. Die waren lovend over het initiatief. Het mooie van de zaak is dat je de herinnering van de ouders in hun hoofd kan vastleggen op fotopapier, op die manier kunnen ze hun hoofd leegmaken.”
Lees verder onder de foto.
Hartverwarmend
Dat ze regelmatig moeilijke emotionele momenten meemaakt, hoeft geen betoog maar veel vaker zijn de ervaringen ook hartverwarmend. “De dood hoeft niet koud en kil te zijn, het kan ook hartverwarmend zijn. Wanneer je kindje overlijdt na de bevalling is dat vreselijk. Je mag niet vergeten dat de doopsuiker, de wieg en de kinderwagen al klaar stonden. Ook met Sinterklaas staat er dan een schoentje voor het broertje of zusje dat later werd geboren. Vorig jaar ging ik een foto maken van een kindje dat overleed na tien dagen. Ik vroeg aan de mama of ik het mocht zien. Wij zijn uiteindelijk samen met het kind gaan wandelen en ik maakte een gezinsfoto in de boomgaard. Natuurlijk is dat pijnlijk maar tegelijk straalt het ook heel veel liefde uit. Ik merk bij veel ouders ook trots en gelijk hebben ze. Ik spreek ze ook altijd aan als mama en papa want dat zijn ze en blijven ze. Veertien dagen geleden ben ik bij dat gezin weer langs geweest om foto’s te maken van de bevalling van het regenboogbroertje. Dat ik aanwezig mocht zijn op 2 totaal verschillende mijlpalen in hun leven noem ik een privilege. Ik probeer in mijn foto’s ook details vast te leggen, een voetje of een handje kan zoveel zeggen. Ik heb in elk geval met elkeen zo te doen en ik hoop dat mijn foto’s toch een troost bieden en een herinnering geven aan een veel te vroeg afgebroken leven.”
Lees verder onder de foto.
Dankbaar voor alles
Voor Sarah is haar job zeer dankbaar, ook al komen veel momenten hard binnen. “Je moet leren om je daar toch tegen af te zetten. Het is telkens zeer intens, trots en verdriet komen elkaar dan tegen, gelukkig zorgen mijn man en An van Nooit Vergeten, die baby-uitvaarten doet ,voor een goed opvangnet. Soms ga je heel diep. Ik vergeet de ouders ook niet en stuur nog regelmatig een berichtje."
Ook oudere mensen hebben hun verhaal
Maar niet alleen overleden kindjes treffen de fotograaf, ook ouderen die sterven en waar ze nog een beeld van mag maken treffen haar. “Zo was er een vrouw op palliatieve zorgen waarvan ik een foto maakte terwijl ze nog genoot van een glas wijn. Ze dronk dat zo gracieus, die foto hangt nu op palliatieve zorg. Vaak praat je met mensen over doodgaan en dat is ok. Laat ze maar praten over hun angsten en over het feit dat ze, in sommige gevallen, willen sterven. Een luisterend oor kan op dat moment heel belangrijk zijn, aan de situatie kan je niets veranderen maar vaak helpt luisteren al heel veel. Het vreemde aan mijn job is dat je eerst op palliatieve staat en even later op de materniteit, dat zijn 2 totaal verschillende werelden. Ik heb doorheen de jaren veel zien veranderen en het comfort van de patiënt en de wensen van de mensen is gelukkig veel belangrijker geworden. Geluk en verdriet komen in mijn job vaak samen.”
Lees verder onder de foto.
"Wie ben ik om te zeggen dat ik hen begrijp"
Sarah is ook actief binnen de vzw Boven De Wolken die ouders steunt wanneer ze hun baby verliezen. "Dat doen ze door tastbare herinneringen te geven. Een initiatief als de Koesterweek is een goede zaak. De naam van het kindje wordt nog eens uitgesproken en dat is goed. Vaak hoor je dat mensen na een jaar vinden dat het lijden mag stoppen en ouders verder moeten met hun leven. Dat is niet zo evident, na al die tijd denk ik nog altijd wie ben ik om te zeggen dat ik hen begrijp.”
We geven u onderstaand graag nog een aantal foto's van Sarah mee en wensen alle ouders, die met dergelijk verdriet geconfronteerd worden, veel sterkte.
