15-jarige dochter werd verkracht door vriend des huizes, papa getuigt: “Hij was al jarenlang een vriend en haar peter"

We noemen de dochter Evelyne, de papa Frank omdat ze liever anoniem getuigen.

De nachtmerrie startte op de verjaardag van haar peter. ”In augustus 2020 belde mijn dochter mij op, ze was toen net 15 geworden, en aan de andere kant van de lijn hoorde ik ‘ help, papa help mij’, dat is het telefoontje dat je als ouders echt nooit wilt krijgen. Ik had haar de dag voordien bij haar peter afgezet, het was zijn verjaardag en ze zou bij hem blijven logeren om het verjaardagsfeest, dat zou doorgaan de volgende dag, te helpen voorbereiden. Aangezien hij al heel lang een vriend des huizes was, we deden veel samen, zette ik haar met een gerust geweten af”, vertelt Frank zeer geëmotioneerd.

Op haar sloffen op de vlucht

Evelyne kon haar papa bellen omdat haar peter even naar boven was gegaan terwijl zij beneden zat en hij haar telefoon niet had afgenomen. “Het telefoontje was een echte hulpkreet. Ze had eerst haar mama gebeld, daarna mij. Via een schuifraam kon ze ontsnappen, hij had namelijk alle deuren vergrendeld en dat was dan ook de enige manier om het huis uit te geraken. Ik weet nog dat ze mij zei dat ze op haar sloffen was en ze geen schoenen droeg, vreemd hoe dat soort details dan opeens belangrijk zijn. Ik raadde haar aan een niet voor de hand liggende route te nemen. Uiteindelijk zag ze een kind waarbij ze hulp zocht. Het kind verwittigde de oma en die vrouw had meteen door dat er iets ernstigs aan de hand was. Gelukkig hebben we in ons gezin een heel goede vertrouwensband want toen Evelyne een gsm kreeg, maakte ik met haar de afspraak dat wij elkaar konden tracken en tracen, niet dat ik dit zomaar zou doen maar eerder wanneer het nodig zou zijn. Daardoor zag ik waar ze zich bevond en ik wist ook waar mijn vrouw was. Via telefoon, ik zat op mijn werk, slaagde ik erin om de twee te verenigen. Ik was naar het werk gegaan met de trein, ik zat op dat moment in Brussel, en dus moest ik ook via die weg terug, deze helse rit duurde een eeuwigheid. Ik had mijn wagen in het Leuvense geparkeerd en moest dus eerst per trein naar daar. Uiteindelijk stond ik in amper 40 minuten aan zijn voordeur, ook al had ik niet het gevoel dat ik te snel gereden had na de treinrit. Intussen had ik ook naar de politie gebeld omdat ik er zeker van was dat de peter zich van het leven zou willen beroven of in elk geval wegvluchten. Ik stond natuurlijk ook heel de rit met mijn gezin in contact.”

Overal was er bloed

Frank reed naar het huis van de peter en trof er buiten agenten aan. “Die vroegen mij wat er aan de hand was maar ik kon geen woord uitbrengen, ik was volledig in shock. Mijn vrouw belde mij en die heeft uiteindelijk aan de agenten verteld wat er aan de hand was, ze hebben toen meteen de achterdeur kapotgeslagen en zijn de woning binnengestormd, ongelooflijk hoe snel alles ging toen mijn partner de agenten vertelde waarover het ging. Ik moest mee, één agent liep voor mij, de andere achter mij. De peter had zich opgesloten in de badkamer en op één of andere manier hebben ze die deur geopend, hoe precies weet ik niet meer. Het beeld dat ze er aantroffen was niet fraai, er was overal bloed, hij had inderdaad geprobeerd zich van het leven te beroven. Achteraf bleek dat er ook messen aanwezig waren en indien Evelyne niet had kunnen vluchten, vrees ik dat het nog veel erger had kunnen aflopen. De agenten stuurden mij naar buiten en ik weet nog hoe een toevallig langslopende hulpverlener om hulp werd gevraagd en die even later naar buiten holde, duidelijk zwaar onder de indruk en zonder hulp te bieden. Ik heb toen nog zijn ouders gebeld die in Middelkerke op een camping verbleven, ik kende hen ook, om te zeggen dat ze meteen moesten afkomen. Achteraf snap ik zelf niet waarom ik zo reageerde maar dat geldt voor meerdere zaken. Zijn ouders zegden later dat mijn dochter het had uitgelokt, alweer een dieptepunt in deze zaak. Ik stond aan de grond genageld toen ik dit hoorde, mijn schoonvader was erbij en ging ze ei zo na te lijf.”

Papa’s mogen ook wenen

Van aan de woning van de peter, ging Frank naar zijn vrouw en dochter. “Evelyne zien viel me heel zwaar, als ouder crash je op zo’n moment, ik huilde met haar dan ook mee. Mij als vader zien huilen, was voor mijn dochter emotioneel zwaar, als papa huil je niet, werd mij destijds geleerd maar op zo’n moment is dat sterker dan jezelf. Nu zeg ik vaak tegen haar, papa’s huilen niet en dan kijken we naar elkaar en weten we dat ook vaders dat mogen doen. “

Dader nog altijd op vrije voeten

Daarmee is het verhaal echter nog niet afgelopen want de vermoedelijke dader bleef op vrije voeten en dat maakte het alleen maar erger voor het gezin. “Zijn ouders wonen op de weg die mijn dochter neemt als ze van school naar huis komt. Op een dag stond hij buiten en toen ze passeerde, wuifde hij naar haar, dat zou toevallig geweest zijn maar daar geloof ik niets van. Hij zit ook vaak bij zijn zus en die heeft een kinderkribbe, begrijpen wie begrijpen kan. Zolang er niets gebeurt, mag je niets insinueren en dat doe ik ook niet. Een veroordeelde kinderverkrachter met kinderporno in zijn bezit, ok hij kan nog in beroep gaan maar in eerste aanleg werd hij alvast veroordeeld, mag bij zijn zus langs gaan die een kinderkribbe heeft. Dat is toch de kat bij de melk zetten, denk ik dan maar zoals ik zei, ik insinueer niets maar stel wel vast dat dit kan en mag volgens de wet want er is niets gebeurd”, gaat de vader alweer emotioneel verder.

Zware impact

Zelf werd Frank, net als zijn vrouw, ook meermaals verhoord door justitie. “Ook dat was best zwaar en emotioneel, ik kreeg te horen dat de peter blijkbaar op heel wat plekken, onder andere in de staancaravan van zijn ouders waar we meermaals verbleven en in de badkamer ervan, verborgen camera’s had gehangen. De politie vond beelden terug van toen mijn dochter maar elf jaar oud was maar ook van mezelf in bloot bovenlijf die een kind haar haar afdroogde, dat bleek mijn dochter. Je moet je dan wel verantwoorden. Die beelden doken op in een onderzoek naar kinderporno, wie weet wie die video overal bekeken heeft.”

Het stopt niet in de rechtbank

Na het verhoor ging het koppel naar een supermarkt om wat inkopen te doen maar ook daar kregen ze een opdoffer. “Eten deden we zelf toen amper maar we wilden wel dat er voor onze dochter gezond voedsel in huis was. In de winkel kregen we allerlei verwijten naar ons hoofd gegooid, het was namelijk in volle coronacrisis en dan moest je alleen naar de winkel, wij waren er met zijn tweetjes maar dat had natuurlijk andere redenen. Dan verdwijnt de grond een zoveelste keer onder je voeten. Je kan en mag ook tegen niemand vertellen wat er aan de hand is want zolang het onderzoek loopt, moet je zwijgen, dat was echt één van de zwaarste zaken, al die tijd tegen niemand iets kunnen zeggen. Gelukkig waren onze werkgevers begripvol en kregen we enorm veel steun van hen. Want ook de financiële impact is enorm.”

Meermaals tranen bedwingen

Tijdens het gesprek heeft Frank het meermaals moeilijk en moet hij zijn tranen bedwingen, je merkt dat het gebeuren een zware impact heeft gehad en dat hoeft natuurlijk niet te verwonderen. “Hij moet in elk geval niet in de buurt van mijn dochter komen. Mijn dochter ziet vandaag een relatie absoluut niet zitten en ook op ons gezin heeft dit een impact gehad. Anderzijds besef je dat je sterk moet zijn. Wat de toekomst brengt, weet ik ook niet meteen. Al bij al gaat het vrij goed met mijn dochter, we zijn met haar meteen na de feiten naar een psycholoog gestapt, dat was een goede zaak.”

Met zijn getuigenis hoopt Frank mensen te waarschuwen en hen de noodzaak te laten inzien van meteen te reageren indien iemand binnen het gezin slachtoffer wordt. “Stap meteen naar de politie en de dokter. Later bleek dat mijn dochter, via een chocomousse, een verkrachtingsdrug toegediend kreeg. Het is heel belangrijk dat je als slachtoffer onmiddellijk aangifte gaat doen want 24 uur later vinden dokters daar geen restanten meer van terug in het lichaam. Ondertussen is er in Leuven een zorgcentrum voor slachtoffers van seksueel geweld geopend. Laat daders niet vrijuit gaan en ga er a.u.b. heen wanneer je het slachtoffer werd. Hulp krijgen van mensen is essentieel in zo’n situatie. Er waren vrienden die ons soep of frietjes brachten omdat ze zagen dat we voor onszelf geen eten maakten, wel voor Evelyne. Ook de dokter stond altijd klaar voor ons, net als het CAW en de politiediensten. Al deze mensen hebben voor ons alles op alles gezet, daar kan je alleen maar heel dankbaar voor zijn.”

Eventueel beroep weegt zwaar

Hoe dan ook werd de dader dus veroordeeld tot 4 jaar celstraf.  “Zijn advocaat zei op de rechtbank al dat ze in beroep willen gaan, hierdoor is hij nog altijd op vrije voeten. Dat beroep werd nog niet bevestigd maar wanneer dat gebeurt, start de nachtmerrie opnieuw voor ons. Voorlopig is hij een vrij man en kan hij gaan en staan waar hij wilt, ook in de kinderopvang van zijn zus, speeltuinen of elders. Ik hoop oprecht dat er intussen geen andere slachtoffers vallen, tot vandaag heeft hij nog geen dag in de cel gezeten. Dat hij nog in beroep kan gaan, kwam enorm hard aan bij ons, 2 jaar lang moesten wij zwijgen want zolang het onderzoek liep, en er geen vonnis was, mochten we er niet over praten.”

Intussen probeert het gezin hun leven weer op te bouwen.

“Vorig weekend hebben we samen genoten van sushi, simpel is het niet maar samen zijn we er nog en dat is het allerbelangrijkste. Vaders huilen niet, maar gaan tot het uiterste voor hun kinderen!”, besluit Frank.

We wensen het gezin alvast veel sterkte maar toch ook een mooie toekomst.

Een tijdje na het interview tekende de dader effectief beroep aan.