Monnikenhof is verkocht: "Wij gaan dichter bij kleinkinderen wonen"
Het Monnikenhof van Vlierbeek in Geetbets, van Daniel Heskens (68) en zijn vrouw Agnes Heremans (69), heeft een nieuwe eigenaar. Het koppel verkocht het namelijk aan een Belgisch koppel dat jaren in Engeland woonden , nadat ze er zelf 32 jaar woonden en er de laatste 9 jaar ook zalen, ruimtes, terreinen en bijhorende infrastructuur verhuurde voor allerlei evenementen. “We gaan dichter bij onze kleinkinderen wonen en het is mooi geweest.”
Ruïne gekocht
Het was van oorsprong een cijnshof behorend tot de abdij van Vlierbeek. De eerste vermelding van de grond dateert al van 1433. “Onder leiding van Napoleon werden heel wat kerkelijke bezittingen verkocht als privé-eigendom, waardoor het hof in handen kwam van Antonius Krosz, een gewezen majoor bij de erewacht van Napoleon. Daarna kwam het in verschillende privéhanden tot wij het in 1989 kochten. Ik ben zelf van Geetbets maar we woonden vervolgens in Budingen en in Bertem. Op een bepaald moment wilden we daar weg en wilden we elders opnieuw gaan bouwen Mijn schoonbroer had gezien dat het hof te koop stond en zo zijn we hier beland. Eigenlijk kochten we destijds een halve ruïne want het stond al leeg sinds 1960 (lacht). We moesten alles strippen en heropbouwen.”
Zowel het gebouw als de bijgebouwen werden door het koppel volledig gerestaureerd. “In mijn vorig leven werkte ik in de IT-sector waardoor we een spaarpotje konden aanleggen en we nooit beroep hebben moeten doen op subsidies. Op het domein is een groot park met een vijver en een weide, met het onderhoud heb je de handen meer dan vol maar ik heb best groene vingers, het gras maaien deed ik met een zitmaaier, steevast met een sigaar in de mond (lacht). Op een bepaald moment vonden we het jammer dat we al dat moois voor ons zelf hielden, dat was het moment waarop we besloten om het te delen met een cliënteel en toen hebben we ook de bijgebouwen gerestaureerd. Sindsdien organiseren we evenementen, marktjes, huwelijksfeesten en andere evenementen. Eigenlijk verhuurden we alleen de infrastructuur en besteeden we de rest uit aan externe bedrijven (lacht). De inkomsten waren welkom want ik hoef je niet te vertellen dat dergelijk domein onderhouden ook veel geld kost.”
Lees verder onder de foto.
In mijn vorig leven werkte ik in de IT-sector waardoor we een spaarpotje konden aanleggen en we nooit beroep hebben moeten doen op subsidies.
Leuke herinneringen maar ook minder fraaie momenten
Doorheen de jaren verzamelde het koppel er heel wat leuke herinneringen. “We hebben hier veel mensen gelukkig gemaakt en dat is een fijn gevoel. Wanneer je een lachend huwelijkspaar ziet en alle gasten ziet lachen, doet dat deugd, dan weet je dat je goed bezig bent. Eén van de momenten die ik nooit vergeet is de internationale meeting van motorclub Vulcans. Vanuit heel de wereld kwamen er 450 members, vier dagen lang, naar onze locatie. Er werd toen zelfs een heus tentendorp opgesteld voor hen, het was wellicht het fijnste maar ook het zatste evenement dat hier ooit doorging”, herinnert Daniel zich lachend maar er waren ook minder fijne herinneringen. “De zogenaamde Pukkelpopstorm was zo’n moment, het jaar daarvoor kregen we ook al af te rekenen met een zware storm die heel wat bomen vernielde. Net als vele anderen, kregen we het toen eventjes moeilijk en moesten we heel wat puin ruimen. De coronapandemie was een nieuwe tegenslag, vooral het feit dat we heel wat mensen moesten ontgoochelen en hun moesten vertellen dat hun evenement niet kon doorgaan, dat vonden we erg.”
Trop is teveel en teveel is trop
Ook al was het een fijne en positieve rollercoaster, voor het koppel was het genoeg en daarom wilden ze het domein verkopen. “Toegegeven, we worden een jaartje ouder. De evenementen an-sich vinden we wel nog altijd heel fijn, maar de voorbereidingen en de nasleep hoeven voor ons niet meer. Ook de zonen hebben niet echt groene vingers en we konden het hen niet aandoen om dit grote gebied te blijven onderhouden, zeker niet als ze het zelf niet zien zitten. Tijdens corona hadden we een soort noodgedwongen vakantie en toen dachten we waarom er, voor de rest van ons leven, geen extra-large vakantie van maakten en dan nog liefst in de buurt van onze kleinkinderen. Vandaar het besluit om het te verkopen en een volgende stap in ons leven te zetten. Aanvankelijk dachten we dat we het wel even zou duren vooraleer we een koper zouden vinden, meteen de reden waarom we reservaties bleven aanvaarden, maar het ging snel. De kopers zijn Belgen die jarenlang in Engeland hebben gewoond. Opeens was het zover en de nieuwe eigenaars willen het domein privé houden, jammer genoeg moesten we de al gereserveerde evenementen, na oktober, afgelasten. Dat doen we echt niet graag en dat doet pijn, aan die traditie komt nu een einde.”
Lees verder onder de foto.
Na 32 jaar hebben we hier een heuse vriendenkring opgebouwd,
Geen spijt
Binnenkort is het domein dus niet langer van hen en moeten ze hun heil elders zoeken maar spijt van hun beslissing hebben ze niet. “We kijken met wat weemoed terug naar de fijne dagen die we hier beleefden. We zijn het gewoon geraakt om veel volk over de vloer te krijgen en wereldproblemen worden hier, met een drankje bij de open haard, opgelost of tenminste dat wordt dan gedacht (lacht). Na 32 jaar hebben we hier een heuse vriendenkring opgebouwd, dat we dit nu allemaal achterlaten, sijpelt nog niet helemaal door, evenmin het feit dat we onze vrienden hier achterlaten. Hopelijk zien ze het zitten om ons ook te bezoeken in ons nieuw stulpje maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan. Onze jongste zoon, Pieterjan (31), gaat met ons mee, net als onze 2 ezeltjes. We wonen dan op een kwartier van onze kleinkinderen, dat is een grote troost voor hetgeen we achterlaten. We kijken zeker uit naar de toekomst. Dit hoofdstuk sluiten we nu af.”
Het Monnikenhof doet, op 23 en 24 oktober, nog een laatste keer de deuren open voor kooplustigen want veel spullen, die je er vindt, staan te koop.