Punk is niet dood, zo bewezen The Kids in Cristal Open Air Arena, in september doen ze het over op Lolands

Net voor het optreden grasduin ik even in de herinneringen van mijn eigen jeugd. Ik was amper 13 toen The Kids optraden in zaal Rio in Zaventem, een al lang ter ziele gegane feestzaal achterin een buurtcafé. Van de eerste noot werd ik bij de keel gegrepen door de punk en de kracht die uitging van de muziek van Ludo Mariman en de zijnen. There Will Be No Next Time was toen al goed om de menigte hysterisch uit de ban te laten gaan. Ironisch detail, hun eerste plaat werd geproducet door Leo Caerts, de man van de muziekwinkels en bedenker van de wereldhit Eviva Espana, of hoe 2 compleet tegenovergestelde werelden mekaar toch vonden. “Op mijn 16de werkte ik in de haven en wou ik profvoetballer worden, ik bereikte toch het tweede elftal van Antwerpen (lacht), maar toen ik in het leger zat, ontmoette ik een aantal gasten die gitaar speelden en dat leek me wel iets, je moet weten dat ik ook 16 was toen Woodstock werd georganiseerd, daar was ik helemaal weg van. Toen ik drie akkoorden kende, begon ik zelf nummers te schrijven. Toen ik The Velvet Underground leerde kennen, met Nico en Lou Reed, was ik helemaal verkocht. The Ramones maakten de cirkel rond, zij vertelden ons dat ze niks konden en dat dit moest kunnen”, herinnert Ludo zich lachend.

Tegen de blik in Ludo’s ogen kon ik geen neen zeggen

Dat The Kids geen klein bier waren, bewijst het feit dat ze destijds samen met The Clash een podium deelden. “Wij traden voor hen op maar ik heb hun concert toen gemist, ik was wellicht met andere zaken bezig”, herinnert gitarist Luk zich, die al vroeg bij de band terechtkwam.“Ik ken Ludo van in de Antwerpse haven, waar we beiden werkten. Ik zag The Kids voor het eerst in 1976, het was hun eerste optreden in Kapellen, en hij vroeg mij toen of ik geen zin had om gitaar te komen spelen bij hen want hij vond de combinatie van zang en gitaar moeilijk. Hij keek me toen met van die oogjes aan dat ik niet anders kon dan ja zeggen. Die ogen vertelden je ‘wij zijn het’. Ludo was heel gedreven en was ook best koppig, hij wist goed wat hij wilde en vooral ook wat hij niet zag zitten. De meeste nummers schreef hij op hoop en al een uur of drie, vier (lacht).”

Lees verder onder de foto. 

Japanners die je nummers meebrullen is gewoon de max

Van bij het begin namen The Kids geen blad voor de mond, Fascist Cops is daar een zeer duidelijk voorbeeld van, Do You Love The Nazi’s? mischien nog meer. “Ludo was streng,  veel toegeven is nooit aan ons besteed geweest. We speelden heel veel in het buitenland, ik krijg nog altijd kiekenvlees als ik aan de optredens in Japan denk waar iedereen onze nummers luidkeels meebrulden. Ook wanneer ik vandaag het publiek, en dat zijn niet alleen maar oude punkers, onze nummers hoor meezingen, blijft dat toch iets met mij doen. Ik bedoel dat niet nostalgisch, de lol die je eraan beleeft, ook vandaag nog, is hetgeen wat telt. Wanneer je het publiek op en neer ziet bewegen, weet je weer waarom je dit doet, dat is namelijk een fantastisch gevoel.”

Hits geschreven in eerste periode

De band bestaat intussen 45 jaar maar in 1986 kwam er een rustperiode van tien jaar. “Dat was tussen 1986 en 1996, de jaren van de New-Wave. Wij voelden ons in die periode minder goed maar uiteindelijk hebben we mekaar toch weer gevonden en daar ben ik heel blij om. Onze eerste periode was een commercieel succes maar toen we Zomerhit deden, hadden we toch zoiets van dit liever niet. De tweede periode was de max want toen toerden we door Japan en ook de USA. Dat was zo zot, we hadden het zelf niet zien aankomen. Ik geef toe dat we onze belangrijkste nummers maakten in die eerste periode en dat zijn nog altijd de hits waarvoor de mensen komen. Ik heb ook geen enkele moeite om die nog steeds te brengen, mensen betalen om ons te zien en wij willen ons dan ook 100% geven voor hen, There Will Be No Next Time spelen we nog altijd met evenveel goesting”, gaat Luk verder.

Lees verder onder de foto. 

There Will Be No Next Time snel opgenomen toen er studiotijd over was

Die mening is ook Mariman toegedaan. “Ik had nooit gedacht dat dit zou lukken, ik deed het puur voor de fun. Het is leuk om zien hoe zowel jongeren als ouderen het nummer kennen en meezingen. Mensen blijven onze nummers goed vinden en ik ben best trots op het feit dat de muziek er nog altijd staat en blijkbaar de tand des tijds heeft doorstaan.

Dat There Will Be No Next Time zo’n hit werd, kon ook Mariman niet dromen. “Ik was in de rock’n roll gevlogen en het lukte nog ook, toen dacht ik er komt geen volgende keer meer en vandaar dus dat nummer. Eigenlijk waren we in de studio gedoken om een ander liedje op te nemen, met name Dancing, maar we hadden nog wat tijd over en namen dat dan ook maar op, achteraf gezien een zeer goede zet. Onze eerste elpee namen we op twee dagen op en die is nu, in punkmilieus, nog altijd een klassieker. Er zaten ook wel melodieën en refeinen in, dat was niet altijd zo binnen de scene. Waarom net dat nummer zo aansloeg, weet ik ook niet, indien ik het zou weten, schreef ik 200 wereldhits (lacht). Ik heb tot vandaag van elke rock’n roll dag genoten, het leven was op bepaalde momenten best losbandig, maar intussen ben ik toch ook iets meer een sportmens geworden en heb ik de wilde jaren toch een beetje achter mij gelaten (lacht). Ik geniet nog altijd van elke dag en tot vandaag ben ik niet gelovig, er komt geen volgende keer en dus kan je beter nu ervan genieten.”

Publiek komt voor de classics en daar is niks mis mee

The Kids maakten doorheen de jaren nog wel nieuwe nummers maar het succes van weleer konden ze niet meer evenaren. “Onze laatste single, die we in eigen beheer uitbrachten, deed weinig of niets. Anderzijds als we ons maar amuseren en al de rest kan de boom in. Ik volg vandaag de dag ook niet meer want er zijn zoveel verschillende stijlen. In onze tijd ging je op een bak bier staan en deed je jouw ding (lacht).”

The Kids pronken op de affiche van Lolands op 17 september, samen met De Kreuners. “Bands die hun grootste hits niet meer willen spelen zijn arrogant, tenminste dat is mijn mening. Ik ben dankbaar dat de nummers van weleer er nog altijd staan en speel ze nog altijd met heel veel plezier. Het is altijd feest If The Kids are united (lacht). Ook wij hebben anderhalf jaar stilgelegen door de coronamaatregelen en we hebben er ongelooflijk veel goesting in. Onze 45ste verjaardag hebben we niet echt kunnen vieren en dan doen we dat nu maar. We gaan nog wel eens repeteren maar oude liefde roest niet, we zullen het wellicht nooit verliezen”, besluit Mariman.

Onderstaand filmpje geeft je alvast een indruk van hetgeen je mag verwachten.