Een haartje in de coalitieboter
De rit naar de volgende lokale verkiezingen is zowat halfweg. Wellicht is het moment aangebroken om stilaan coalitiepartners te triggeren. Het had waarschijnlijk eerder gekund, maar toen stak het coronavirus stokken in de wielen. Van de triggeraars welteverstaan.
Nu het beestje min of meer onder controle zit, mag controverse een tikkeltje hoger. Laat het wel wezen, hardop is er geen wig te drijven tussen de meerderheidspartijen. Zelfs in de marge valt er niemand de partners af. Beetje tegen alle gewoonte in. Een akkefietje kan bij de lagere goden - mensen begaan met een duidelijke politieke kleur maar dan zonder mandaat - het vuur aan de lont proberen te steken. De gekoesterde wapens om een akkefietje te ontketenen, zijn uiteraard de sociale media. Met een vuilniskar als vermoedelijk onbedoelde oorzaak.
Huisvuilophaling is een essentiële aangelegenheid. Het moet secuur en planmatig worden uitgevoerd. Als logistiek planner heb je er niet altijd een zich op waar je jouw medewerkers op afstuurt. Zo kan het gebeuren dat de afvalwerkers van dienst hun taak plichtsbewust uitvoeren in een schoolomgeving en laat dat enkele tellen enkele tellen voor het begin van de lessen geschieden. Gevloek alom. Kinderen dreigen te laat te komen, papa en mama, of beiden raken niet meer op tijd op het werk.
Geesten
Het leuke aan sociale media is de bliksemsnelle manier waarop een onderwerp van discussie alras een andere wending neemt. Niet langer de vuilniskar, maar de vele ouders/foutparkeerders die hun kinderen absoluut aan de schoolpoort, en geen tien meter verder, willen deponeren. Zij worden oorzaak van alle kwaad. In een moeite krijgen wegbeheerders een veeg uit de pan door het wegsnoeien van de zo broodnodige parkeerplaatsen. Laat dat nu net zorgen voor een veiliger fietsverkeer.
Je mag er gif op innemen dat zulke onderwerpen aansnijden uitmondt in een potje eigen gelijk halen. Een duik in het verleden leert dat Tiense basisscholen, een paar uitzonderingen daargelaten, zich bevinden zich in smalle historische straten waar ze al zo lang gevestigd zijn. Terug in de tijd kwamen al die gastjes te voet, al dan niet aan de hand van mama of papa, of met het veloke naar school. Op enkele honderden meter, zelfs een paar kilometer werden er zonder morren bijgenomen. Is het nu gemakzucht, verwennerij of drukdoenerij, maar een wandelafstand van meer dan een hectometer doet menig ouder steigeren, alleen maar de gedachte dat zoiets zou kunnen.
Knelt daar net niet het schoentje, zoals iemand schrijft, dat in de meeste gevallen binnen een redelijke (!) afstand er meestal parkeergelegenheid zat is, maar in de geesten van menigeen onacceptabel ver.