Willy uit Begijnendijk herdacht zondag mijnramp Marcinelle, zijn papa was één van de slachtoffers: "Ik was maar 14 jaar"

Op 8 augustus 1958 brak de hel los in de kolenmijn Bois du Cazier in Marcinelle nabij Charleroi. Een mijnwerker had een kar vol kolen niet goed in de lift geplaatst waardoor die kantelde toen de lift omhoog ging en een elektrische kabel raakte waar 6000 volt stroom doorheen ging. Het gevolg was een nooit geziene ramp. “Een mijnwerker belde ons om te laten weten wat er gebeurd was. De burgemeester van Tremelo, Victor Van Espen, bracht mij en mijn moeder naar de plaats van de ramp. We hebben hem nog gezien, zijn benen waren bedekt want wellicht waren die verbrand. Toen ze hem vonden, op een diepte van 750 meter, lag hij onder een kar, zijn lichaam werd boven gebracht rond 16 uur. Hij was maar 44 en had medaille 171, elke mijnwerker had er eentje”, herinnert Willy zich.

Lees verder onder de foto. 

Eerste dag terug na ziekte

Echt veel herinnert hij zich niet van die dag, hij was toen maar 14 jaar oud. “Op zo’n moment kan je niet denken, je beseft niet goed wat er gebeurt. Mijn mama bleef achter met zes kinderen en is nooit hertrouwd. Ze heeft er wel voor gezorgd dat wij het goed hadden en ons niets ontbrak. Hoe dramatisch kan het noodlot zijn wan hij was net ervoor ziek geweest en het was de eerste dag dat hij weer ging werken. Velen gingen in die mijn werken want daar verdiende je meer, drie dagen in Marcinelle werken, stond gelijk aan het loon van vijf dagen in de mijn van bijvoorbeeld Winterslag.”

Volgende generaties moeten het ook weten

Dat het Willy blijft beroeren, blijkt ook uit de verzameling foto’s, badges en documenten die hij uit de kast haalt wanneer we hem bezoeken. “Alle slachtoffers zijn gestikt. Je moet je voorstellen dat je 8 uur werkt onder een tafel, dat waren toen de omstandigheden. Jaarlijks ga ik naar de herdenking, ook mijn broers zijn telkens aanwezig en ook mijn dochter en kleinkinderen gaan mee wanneer ze kunnen. Ik vind het belangrijk dat ook de volgende generaties dit drama kennen, onthouden en doorgeven. Ik ben ook met de familie naar de mijn in het Waalse Blegny geweest, daar mag je nog ondergronds gaan, dat kan niet in Marcinelle, ik wilde weten hoe het was om in een mijn te werken. Wanneer ik op de site ben, doet het mij telkens nog iets, het blijft een emotioneel iets. Ik zag mijn papa niet heel veel, hij vertrok al naar de mijn rond 5 uur, maar sommige herinneringen blijf ik koesteren. Zo bijvoorbeeld weet ik nog goed dat ik, tijdens Statie Kermis, op zijn schoot zat in de spiegeltent. Mama en hij dronken er een Geus. Hij was een vrolijk iemand die graag een pintje dronk en was altijd in de weer voor zijn gezin.”