Na brand in woonzorgcentrum gingen Mark en Anja op zoek naar de mama, het relaas van een chaotische nacht

Mark Willems (55) is zelf vrijwilliger en houdt zich bezig met mobielenvervoer, samen met zijn vriendin Anja beleefde hij de schrik van zijn leven.

“De moeder van mijn vriendin, Gusta Van Lier (79), zit in de gesloten afdeling van het Sint-Rochus woonzorgcentrum, dat is de vleugel waar mensen mensen met zware dementie verblijven. Rond 23 uur ging Anja slapen en ik hoorde opeens een helikopter over de stad vliegen. Aangezien die maar bleef rondcirkelen, ging ik buiten even poolshoogte nemen. Ik zag toen 2 politiewagens met loeiende sirenes door de straat rijden. Mijn buurvrouw stuurde toen een sms waarin ze mij vertelde dat er brand was uitgebroken in het woonzorgcentrum. Op dat moment gingen bij mij alle alarmbellen af. Ik dwong mezelf om kalm te blijven.”

Grootste vrees overtroffen en chaos van jewelste

Aangezien Marc niet ver van het woonzorgcentrum woont, trok hij er te voet naartoe, wat hij er zag overtrof zijn grootste vrees. “Het was er een chaos van jewelste. De hulpverlening was nog maar op gang gekomen, de elektriciteit in het gebouw was uitgevallen en ook de liften deden het niet. De politie wist ons te vertellen dat alle bewoners waren geëvacueerd maar dan wel naar verschillende plaatsen. Overal zagen we groepjes mensen staan, maar we vonden mijn schoonmoeder niet. We kregen ondertussen heel veel te verwerken, een persoon die werd gereanimeerd, brandweermannen die uit het brandende gebouw moesten vluchtten en werden gekoeld met emmers water door hun collega’s, een politie-agente die het te zwaar kreeg en werd getroost door haar collega’s.”

Uiteindelijk liepen Marc en zijn vriendin rond het woonzorgcentrum en trokken ze richting Orleanshof - een andere residentie waar ook veel bewoners, buurtbewoners en personeel samen waren gekomen - maar ook hier was er geen spoor van de mama. “We kregen toen te horen dat er in de Stadsfeestzaal een noodcentrum werd geïnstalleerd en een buurtbewoner stelde ons voor om ons een lift te geven.”

Bang afwachten

Toen het koppel daar aan kwam was het nog bang afwachten want vooraleer ze binnen mochten, moesten eerst de bussen met bewoners leeg geraken. “Er was een verplichte registratie, wat natuurlijk even duurde, maar op dat moment hoop je gewoon je familie terug te zien. Overal stonden tafels met drank en later zelfs koffiekoeken en daar zat mijn schoonmoeder dan, rustig afwachtend met de rest van haar leefgroep. Van paniek was er geen sprake dankzij het personeel dat haar en anderen geruststelde.”

Ergste incident sinds overstroming 1998

Marc heeft in zijn leven al een en ander meegemaakt maar dit incident zal hij niet snel vergeten. “Sinds de overstroming van Rillaar in 1998 heb ik zulke samenwerking van hulpverleners, bewoners en buurtbewoners nooit meegemaakt. Het Rode kruis had zelfs kousen mee, iets waar je op zo’n moment niet meteen aan denkt. Al die bewoners kwamen uit hun bed op blote voeten en mijn schoonmoeder, die altijd en overal koude voeten heeft, besefte zelfs niet dat ze geen kousen aan had, goed idee dus.  Ook de burgemeester, die op vakantie was in Frankrijk, keerde onmiddellijk terug. Op een gegeven moment zagen we zelfs een vrachtwagen van de brandweer van Zaventem die mee k blussen en ook de Civiele Bescherming kwam helpen. Wat me het meeste bijblijft, is de rust van het personeel, hun kalmte en geduld en het feit dat ze iedereen probeerden gerust te stellen.”

Nog veel vragen 

Net als anderen wellicht weet ook Marc niet hoe dit verhaal verder gaat. “Er zijn maar liefst 28 ambulances naar het Gasthuisberg in Leuven gereden, nog vele anderen naar ziekenhuizen in de buurt. De bewoners kunnen tot zondag daar blijven, maar daarna is hun lot een raadsel.We hebben gehoord dat de brandweer het pand moet vrijgeven vooraleer de bewoners er terug in kunnen. Voor velen is dat een noodzaak, want hun dagelijkse verzorging is heel zwaar.”

Tekst: Laurien Holsbeeks